آخرین یادداشت وب سایت شخصی خود را حدود دو سال پیش نوشتم و پس از آن به دلیل اتفاقاتی که شرح آن مثنوی هفتاد من کاغذ خواهد بود، نتوانستم سایت شخصی را آپدیت کنم تا امشب. در این دو سال، تراکم اتفاقات خوب و بد و فراز و نشیب زندگی به حدی بوده که یکی از دوستان نزدیکم می‌گوید:
من از این که هنوز زنده‌ایم تعجب میکنم.
هر چند مشکلات زیادی را پشت سر گذاشتم و استرس‌های فراوانی را تحمل کردم، اما نباید شادی‌های ناب و تجارب منحصربه‌فرد و لذت‌های کوچک و بزرگ این مدت را هم فراموش کرد. سفرهایی که رفتم، دوستانی که پیدا کردم، درس‌هایی که آموختم، خاطراتی که به‌خاطر سپردم و ماجراهایی که سپری کردم، بی‌نظیر بودند.
اکنون در آستانه پنجاه و یکیمن شب یلدای زندگی، بیشتر به رویاهایی که در سر دارم فکر میکنم تا به خاطراتی که با خود حمل میکنم و این یعنی زنده و امیدوارم. با من باشید در این وب‌سایت تا با هم سفرهای هیجان‌انگیز برویم، دوستان جدید پیدا کنیم، مطالبی خواندنی بنویسیم، خاطراتی شنیدنی نقل کنیم، تجارب مفیدی کسب کنیم و شادی‌های پایداری ایجاد کنیم.